Ik lijk wel gek! Waarom wilde ik ook alweer ‘woordvasten’?
In plaats van stil werd het in mijn hoofd alleen maar drukker…
Tijdens de stilteretraite deze zomer in het kluishuisje van Marleen van den Bergh kostte het me geen enkele moeite stil te zijn. Ook tijdens onze stilteavonden op de laatste vrijdag van de maand is het heerlijk stil te zijn, en te voelen hoe de stilte zich uitbreidt. Zijn er eerst nog gedachten, langzaam worden die vager, verdwijnen ze naar de achtergrond.
Stilte neemt geluid op
Zo ook tijdens de drie stiltemiddagen (eind oktober) in ruimte De Garage: zakken in de stilte, een lichte tinteling en blijdschap ervaren, kinderstemmen horen en ze als het ware in de stilte laten plonzen, vertragen tijdens de loopmeditatie, de klank OHM laten vibreren , met de klankschaal rondlopen en bij iedereen voelen wat nodig is aan klank, het was weldadig.
Woordvasten
Maar thuis… thuis bleek een ander verhaal. Ik had besloten deze keer ook thuis de stilte te bewaren, geen krant of boek te lezen, niet tv te kijken, oftewel geen talige activiteiten te ondernemen. ‘Woordvasten’ noemt Estelle Frankel dat in haar boek De wijsheid van het niet weten. Zodat de stilte zich kon verdiepen. Als experiment. Het was lastiger dan gedacht, om verschillende redenen.
Geen woorden …
Zo kunnen man en ik heel goed samen stil zijn, maar nu, nu ik had gezegd dat ik zou zwijgen, wilde hij praten, verhalen en anekdotes vertellen, ervaringen delen. Hij praten en ik zwijgen werkte niet. Dus bleef hij stil, hoe moeilijk hij dat ook vond. We communiceerden wel op andere manieren, maar hij miste de woorden. De kunst was het ongemak bij manlief te laten, talige man die hij is.
… dus ook geen boeken…
Wat ik wel lastig vond, was dat ik had besloten niet te lezen. Ik werd me ervan bewust hoe snel ik een krant of tijdschrift pak, uit interesse, ja, maar ook uit verveling. Hoe vaak lees ik artikelen waarvan ik naderhand denk: waarom lees ik dit eigenlijk? Moet ik dit per se weten? Wat brengt het me?
…en geen computer of telefoon…
De computer uit, geen mail, niet op Facebook. Dat doe ik wel vaker, dat was niet zo’n probleem. De slimme telefoon uit. Niet een appje naar dochterlief, die ging verhuizen. Dat was al moeilijker. Wel in gedachten bij haar zijn.
Ook lastig was te vertragen, te lummelen. Ik kon het niet laten schoon te maken en op te ruimen, per slot van rekening activiteiten zonder woorden. Ik deed ze met aandacht.
Wel wandelen en tekenen
Wat ik vaak doe, deed ik nu ook: wandelen. Een rondje Brouwerskolk waarbij ik een hagelbui op mijn hoofd kreeg, naar Middenduin, waar de gekapte boomstammen keurig lagen opgestapeld. Ik zocht mijn tekenspullen op, ging rustig zitten in mijn meditatieruimte.
Leven vanuit stilte
Wat heeft het me gebracht, dit experiment? Het heeft me nog bewuster gemaakt van mijn neigingen, van mijn en onze gewoontes, van de stemmen in mijn hoofd die van alles en nog wat vinden (‘Je moet wel zorgen dat de sfeer goed is!’), van het feit dat woorden als smeerolie kunnen zijn, ze masseren ongemak weg.
Stilte is de Bron, woorden kunnen me eruit weghalen. Het vraagt aandacht, vertraging en bewustwording om vanuit stilte te leven.
© Janny ter Meer
oktober 2018
