Wat stilte met je doet

‘Oh, het is zaterdag!’

Ik ben even de stad in voor een boodschap. Als ik met man door de Zijlstraat fiets, zie ik allerlei kramen op de Grote Markt. Wat is het druk! Dan realiseer ik me dat het zaterdag is. Door de vijf stilteochtenden op rij van de Reis in (de) stilte ben ik totaal de volgorde van de dagen kwijt. Dat gebeurt toch al snel tijdens de kerstdagen, maar nu, doordat ik ’s ochtends in stilte ben, helemaal.

Anders ga ik nooit op zaterdag de stad in, veel te druk. Snel doe ik mijn boodschap en laat de drukte achter me.

Stil in Middenduin
De dag ervoor ben ik ’s middags in Middenduin gaan wandelen, het is zonnig en lekker fris. Het is er prachtig. De natuur past beter bij de sfeer van de stilteochtenden.

Telkens ander reisgezelschap
Elke ochtend reist een ander gezelschap met ons mee, de ene keer drie deelnemers, op zaterdag zelfs acht. Het is mooi te zien hoe iedere deelnemer langzaam stil wordt. Mensen met ervaring komen stil binnen, zoeken rustig hun plek en maken hem comfortabel. Zodra ze zitten, zie je hen ‘zakken’ in de stilte.

Stilte daalt neer
Deelnemers zonder veel ervaring kijken eerst zoekend om zich heen. Sommigen komen iets eerder, maken gebruik van de gelegenheid vragen te stellen. Eerst is er nog wat geschuifel, beetje draaien om lekker te zitten, ik voel bij hen onrust en nieuwigheid. Geleidelijk daalt ook bij hen de stilte neer. De trekken in hun gezicht worden zacht(er).

Een paar ochtenden na elkaar stilzitten heeft effect. Niet iedereen komt alle ochtenden die zij had opgegeven. Vermoeidheid of een sluimerend griepje worden voelbaar, of de openheid is te groots en men blijft thuis.

Bezigheden aangepast
Ik voel het zelf ook. Sommige middagen is er vermoeidheid, ik ga vroeg naar bed. Ik pas mijn bezigheden aan: geen boeken, geen tv, geen film, wel wandelen, beetje rommelen in huis. Soms voel ik zwaarte, dan weer lichtheid en vreugde.

Afscheid van vriendin
Er is ook verdriet. Een dierbare vriendin is vlak voor kerst overleden. Op maandag vertrek ik na de pauze voor haar herdenkingsdienst en begrafenis. Sandra en ik wisselen van tijd. De andere dagen verzorgt zij het eerste deel van de ochtend, met loop- en klankmeditatie, ik het tweede, met klankschaal. Deze dag doe ik de eerste helft, en zij de tweede. Het lopen en klank maken doet goed.

Rustig fiets ik naar de dorpskerk van Bloemendaal, waar de herdenkingsdienst wordt gehouden. Ik ken het kerkje, maar ben er nog niet binnen geweest. Het is klein, en zit nu bomvol. Komend uit de stilte vind ik het geroezemoes in de kerk hard. Geroerd luister ik naar de prachtige en treffende teksten.

IJle sfeer door de klankschaal
De laatste ochtend zijn we met ons vieren. De indeling is als de andere dagen: zitten, loop- en klankmeditatie, zitten, pauze, en weer zitten. In dat laatste uur loop ik rond met mijn klankschaal. De trilling verstilt de sfeer nog meer, hij is heel ijl.

Na afloop maken Sandra en ik de ruimte leeg: de klankschaal in de tas, het sterrenkleed opgevouwen, amethist en bergkristal gaan weer mee naar huis. Kort praten we na, zoals we elke ochtend hebben gedaan. Het was goed.