Poëzie in beeld van Mark Manders

Een diepdonkerblauwe deur, is hij afgeplakt met plastic? Kun je erdoorheen, of mag je er alleen naar kijken, zoals in De Pont, bij het werk van Anish Kapoor in een van de wolkamertjes?

Omhuld door stilte
In het Bonnefantenmuseum in Maastricht mag en kan ik door de deur: ik betreed een wonderschone donkere kamer, bekleed met indigoblauwe stof, en daarin slechts één beeld van Mark Manders. Ik ben blij dat ik er alleen ben met man, en niemand anders. Ik word omhuld door stilte… ik zou er heel lang kunnen blijven, maar er komen anderen binnen die beginnen te praten en foto´s nemen.

Ook ik neem een foto, maar wat ik daar beleef, is niet in een foto te vangen. De kleur niet, de sfeer niet. Het is poëzie in beeld…

Hij is zo weer terug…
De ruimte is onderdeel van de tentoonstelling The Absence of Mark Manders. De kunstenaar is er niet, maar het lijkt of hij alleen even weg is, en zo weer terug kan komen. In een ruimte, bekleed met fluisterend plastic, staan een paar schoenen, en stoelen bekleed met krantenpapier. Als ik de tekst probeer te lezen, zie ik dat het geen lopende zinnen zijn.

Tijdloze beelden
De beelden van Mark Manders zijn tijdloos, ze ontstaan gedurende een aantal jaren.  Hij wil er geen jaartal aan geven. Daarom heeft hij eigen krantenpapier gemaakt, wel met woorden, zonder datum.

Het zijn vreemde beelden, ze lijken van klei gemaakt, maar zijn van brons. Gezichten met een balk erdoorheen, passen ze wel in elkaar? Een beeld zonder armen en slechts één been balanceert op een tafel.

Werken in ontwikkeling
De tentoonstelling is in drieën verdeeld: De huiskamer, Het museum en Het atelier. Dat is vrij willekeurig, want elk beeld zou ook op een andere plek kunnen staan. Zijn werken zijn altijd in ontwikkeling, niet af. Ze maken deel uit van een groot zelfportret Het zelfportret als gebouw.

De twee grote beelden in de laatste ruimte lijken op sfinxen, groot, gezichten sereen, geen armen, afgebroken benen met een gapend ruw gat. Duidelijk nog niet af, of wel?

Ongemak
Er is ook minder sereen werk: een grote hond zwevend in een zwarte ruimte, twee helften van een zwart ´kattenlijf´ in een glazen kubus.

Wat raakt me?
Manders zelf noemt zijn werk poëzie in beelden, en voor mij klopt dat. Poëzie is evenmin rationeel te begrijpen. Ik word geraakt door zijn beelden, en kan niet precies uitleggen waardoor. Het is de stilte, de ingetogenheid, ook van de grote beelden, het rare verontrustende, nog even goed willen kijken, en meer… maar wat?

Sommige ervaringen zijn bijna niet in woorden te vatten. Toch heb ik een poging gedaan, vooral om je uit te nodigen zelf naar Maastricht te gaan en je te laten verrassen. De tentoonstelling is nog tot 24 mei 2020 te zien.

© Janny ter Meer
Maart 2020