Ah, wat zitten ze daar genoeglijk bij elkaar op de bank, zo vanzelfsprekend, zo logisch, die twee lichamen tegen elkaar aan. Ik kijk er enigszins jaloers naar.

‘Ze’ zijn twee vrouwen, een Amerikaanse singer/songwriter en een toehoorder. De zangeres is moe, en na afloop van haar optreden in een huiskamer kruipt ze als vanzelf op de bank naast de gast. Een mooi, knus gezicht. Vanwaar mijn jaloezie?

Wat zegt jaloezie?
Jaloezie is een teken dat je ergens naar verlangt. En ik verlang naar zulk gemakkelijk fysiek contact, zo vanzelfsprekend, zonder nadenken naast elkaar op de bank zitten. De twee vrouwen hadden elkaar voor deze avond niet eerder ontmoet. Zo te zitten met iemand die je niet kent en met wie er verwantschap is.

Ik voel me snel ongemakkelijk in lichamelijk contact, al gaat het me tegenwoordig een stuk beter af dan vroeger. Door biodanza ben ik losser geworden, en ook andere workshops met lichamelijk contact hadden een positief effect.

Voel het gemis
Mijn ouders waren niet knuffelig, er werd wel gestoeid, maar knus tegen elkaar aan zitten gebeurde zelden. Daar heb ik allerlei verklaringen voor gevonden: hardwerkend boerengezin, de tijdgeest, de achtergrond, maar dat neemt het gemis niet weg.

Zo was het nu eenmaal…
De kunst is me te verzoenen met mijn verleden: het is niet weg te poetsen. Ik kan wel willen dat we elkaar vroeger meer hadden geknuffeld, maar dat is niet de realiteit. ‘Zo was het nu eenmaal,’ zegt een zus van me, als we het over vroeger hebben. Ja, antwoord ik, maar het was ook pijnlijk. Ze haalt haar schouders op.

Hoe was het dan voor je?
Er was een tijd dat ik daar kwaad om werd, en extra benadrukte dat gevoelens ook telden. ‘Hoe was het dan voor je?’ vroeg ik bijvoorbeeld aan mijn moeder. Ook zij haalde dan haar schouders op: zo was het nu eenmaal. Ik kon niet geloven dat ze niets voelde, dat ze alles ‘zomaar’ accepteerde.

Ze aanvaardde echt
Nu vermoed ik dat ze een lange weg heeft afgelegd, dat ze in het begin misschien niet alles accepteerde, er verdrietig van werd, of kwaad, en vervolgens inzag dat ze aan sommige zaken niets kon veranderen. Dat ze echt aanvaardde dat het was zoals het was.

Niets hoeft weg
Inmiddels weet ik voor mezelf dat het een kwestie van en-en-en is. Alles is er tegelijkertijd: de situatie, de link met het verleden, de jaloezie, het ongemak, en uiteindelijk het aanvaarden. Niets hoeft weg: alles wordt gezien, alles krijgt zijn plek. Door alles te omarmen word ik steeds vrijer van kwetsuren uit het verleden.

Mag jij jaloers zijn?
Jaloezie wordt meestal afgekeurd, maar het is boeiend er eens rustig naar te kijken. Waar ben jij jaloers op, hoe zou je graag zijn, wat zou je willen doen? Waar verlang je naar? Welk gemis legt de jaloezie bloot? Kun je het ongemak uithouden, stop je het weg of reageer je pinnig?

Het is er al
Je kunt alleen maar jaloers zijn op iets watje herkent. Dus dat gemakkelijke fysieke contact waar ik naar verlang, ligt ook in mijn vermogen. 

Wil je reageren? Klik dan hier.

© Janny ter Meer
Mei 2019