Na afloop van de solovoorstelling gaan de lichten aan en ziet Mia dat de zaal nauwelijks gevuld is. Haar vriendinnen, een paar onbekenden en dat is het. Haar vriend, de jazzpianist, is niet komen opdagen. In de coulissen hoort ze technici praten: ‘Tsja, een solovoorstelling van een vrouw, altijd moeizaam.’

Als ze naar huis wil rijden, komt haar vriend aanscheuren. Hij klopt op haar auto, maar zij rijdt weg. ‘Ik ga naar huis!’ schreeuwt ze, ‘nee, niets ons huis, maar naar thuis huis.’ Oftewel, haar ouders in Iowa. Ze geeft het op, na zes jaar audities doen, en nu zo’n magere opkomst voor haar solodebuut, het is genoeg geweest, ze stopt ermee.

Doorgaan of stoppen?
Hoe lang ga je door met je verlangen? Wanneer geef je op, wanneer denk je: het is genoeg, het wordt toch nooit wat?

Aan het eind van de film (La La Land) is Mia een gevierd actrice, die niet hoeft te betalen in het café waar ze ooit als serveerster werkte. Uiteindelijk is het haar gelukt.

Hoe kwam dat?
Wat blijkt? Tijdens haar solovoorstelling zat er iemand van een castingbureau in de zaal, die  naderhand Mia vraagt om auditie te doen. ‘Er is geen script, vertel ons een verhaal, je bent toch een verhalenverteller?’ En dan zingt ze ontroerend over haar tante in Parijs, die met blote voeten de Seine in sprong, snipverkouden werd en het zo weer over zou doen. Ze zingt puur, kwetsbaar, doet niet haar best, en krijgt de rol…

Puur en kwetsbaar
Vooral dat deel in de film raakte me. Het pure zingen, geen maniertjes, in een slobbertrui, gewoon zichzelf, niet haar best aan het doen. Ze raakt overduidelijk ook de vrouw van het castingbureau…

Zou het zo kunnen gaan met verlangens? Dat je niet je best doet, wel blijft verlangen, en onderzoekt waar het verlangen je brengt? Misschien wel een heel andere kant op dan je zelf had bedacht. Of dat ineens, als je het al had opgegeven,  je verlangen vervuld blijkt. 

Ja, zo kan het gaan. Het is de kunst te blijven verlangen, ondanks de teleurstellingen. Misschien zit er een ander verlangen onder, dat je nog niet kent, maar dat dringender is. Misschien wacht dat verlangen tot jij eraan toe bent.  Of wordt het op een manier vervuld die jij niet kon bedenken. 

Verlangen als levenshouding
Er is trouwens verlangen en verlangen: verlangen naar concrete zaken en verlangen naar eenheid, verbondenheid met het Licht. Dit verlangen is voor mij een levenshouding: open zijn naar wat het leven brengt, alles verwelkomen, ook wat vervelend of lastig is. Niet dat dit altijd zo gemakkelijk is, trouwens… Weten dat ik verbonden ben met het Licht en er ook naar verlangen.  

Dagelijkse verlangens
Dit diepe verlangen hecht zich in het dagelijks bestaan aan concrete zaken: een lieve partner, een gezellig huis, boeiend werk, een mooie jurk, lekker eten. Niets mis mee, zo gaat het in het leven. Dat is leven. Door je verlangens te leven, vier je het leven. Je ontplooit je talenten, je inspireert anderen, je voelt je vitaal.

Dus blijf verlangen, voel het rijpen als dat nodig is, onderzoek wanneer het klopt om te handelen, en wanneer nog niet. Blijf open voor wat op je pad komt: de reis is even belangrijk als de bestemming. Ik ga deze zin steeds beter begrijpen.

In gesprek met de vroedvrouw?
Heb je behoefte aan begeleiding bij je ontdekkingstocht van verlangen? Ik stel me graag beschikbaar voor een gesprek als vroedvrouw van verlangens. Bel (023 – 5272084) of mail (info@jannytermeer.nl) voor een gratis kennismakingsgesprek.

© Janny ter Meer
Januari 2017